روانپزشکی چیست؟

روانپزشکی شاخه ای از پزشکی است که بر تشخیص، درمان و پیشگیری از اختلالات روانی، عاطفی و رفتاری تمرکز دارد.

روانپزشک یک پزشک (پزشک یا DO) است که در زمینه سلامت روان، از جمله اختلالات مصرف مواد، تخصص دارد. روانپزشکان واجد شرایط ارزیابی هر دو جنبه روحی و جسمی مشکلات روانی هستند.

مردم به دلایل زیادی به دنبال کمک روانپزشکی هستند. مشکلات می توانند ناگهانی باشند، مانند حمله پانیک، توهمات ترسناک، افکار خودکشی، یا شنیدن «صداها». یا ممکن است طولانی‌مدت‌تر باشند، مانند احساس غم و اندوه، ناامیدی، یا اضطرابی که به نظر می‌رسد هرگز برطرف نمی‌شوند یا مشکلاتی در عملکردشان ایجاد می‌شود، که باعث می‌شود زندگی روزمره دچار تحریف یا خارج از کنترل شود.

از آنجایی که آنها پزشک هستند، روانپزشکان می توانند طیف کاملی از تست های آزمایشگاهی و روانشناختی پزشکی را سفارش دهند یا انجام دهند که همراه با گفتگو با بیماران، به ارائه تصویری از وضعیت جسمی و روانی بیمار کمک می کند. آموزش و آموزش بالینی آنها آنها را برای درک رابطه پیچیده بین بیماری های عاطفی و سایر بیماری های پزشکی و روابط با ژنتیک و سابقه خانوادگی، ارزیابی داده های پزشکی و روانشناختی، تشخیص و همکاری با بیماران برای توسعه برنامه های درمانی مجهز می کند.

تشخیص های خاص بر اساس معیارهای تعیین شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی APA ( DSM-5 )، که شامل توضیحات، علائم و معیارهای دیگر برای تشخیص اختلالات روانی است.

روانپزشکان بسته به نیاز هر بیمار از درمان های مختلفی استفاده می کنند - از جمله اشکال مختلف گفتار درمانی، داروها، مداخلات روانی اجتماعی و سایر درمان ها (مانند درمان تشنج الکتریکی یا ECT).

روان درمانی که گاهی به آن گفتار درمانی نیز گفته می شود، درمانی است که شامل یک رابطه گفتاری بین درمانگر و بیمار است. می توان از آن برای درمان طیف گسترده ای از اختلالات روانی و مشکلات عاطفی استفاده کرد. هدف روان درمانی حذف یا کنترل علائم ناتوان کننده یا آزاردهنده است تا بیمار بتواند عملکرد بهتری داشته باشد. بسته به وسعت مشکل، درمان ممکن است فقط چند جلسه در طول یک یا دو هفته طول بکشد یا ممکن است چندین جلسه در طی چند سال طول بکشد. روان درمانی می تواند به صورت فردی، زوجی، خانوادگی و یا گروهی انجام شود.

انواع مختلفی از روان درمانی وجود دارد. روان‌درمانی‌هایی وجود دارند که به بیماران کمک می‌کنند تا رفتارها یا الگوهای فکری خود را تغییر دهند، روان‌درمانی‌هایی که به بیماران کمک می‌کنند تأثیر روابط و تجربیات گذشته را بر رفتارهای کنونی کشف کنند، و روان‌درمانی‌هایی که برای کمک به حل مشکلات دیگر به روش‌های خاص طراحی شده‌اند. درمان شناختی رفتاری یک درمان هدف گرا با تمرکز بر حل مسئله است. روانکاوی شکل فشرده روان درمانی فردی است که به جلسات مکرر در طول چندین سال نیاز دارد.

بیشتر داروها توسط روانپزشکان به همان روشی که داروها برای درمان فشار خون بالا یا دیابت استفاده می شوند استفاده می شود. پس از تکمیل ارزیابی های کامل، روانپزشکان می توانند داروهایی را برای کمک به درمان اختلالات روانی تجویز کنند. در حالی که مکانیسم دقیق اثر داروهای روانپزشکی به طور کامل شناخته نشده است، آنها ممکن است سیگنال های شیمیایی و ارتباطات درون مغز را تغییر دهند که ممکن است برخی از علائم اختلالات روانپزشکی را کاهش دهد. بیمارانی که تحت درمان دارویی طولانی مدت هستند، باید به طور دوره ای با روانپزشک خود برای نظارت بر اثربخشی دارو و هرگونه عوارض جانبی احتمالی ملاقات کنند.

انواع داروها

• داروهای ضد افسردگی – برای درمان افسردگی، اختلال هراس، PTSD، اضطراب، اختلال وسواس فکری-اجباری، اختلال شخصیت مرزی و اختلالات خوردن استفاده می شود.
• داروهای ضد روان پریشی – برای درمان علائم روان پریشی (هذیان و توهم)، اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی استفاده می شود.
• آرام بخش ها و داروهای ضد اضطراب – برای درمان اضطراب و بی خوابی استفاده می شود.
• خواب آور - برای القا و حفظ خواب استفاده می شود.
• تثبیت کننده های خلق - برای درمان اختلال دوقطبی استفاده می شود.
• محرک - برای درمان ADHD استفاده می شود.

روانپزشکان اغلب داروها را همراه با روان درمانی تجویز می کنند.

روانپزشکی مداخله ای روش هایی را توصیف می کند که در مواقعی که داروها و روان درمانی در بازگرداندن سلامت کامل بیمار بی اثر هستند، استفاده می شود. درمان تشنج الکتریکی (ECT)، یک درمان پزشکی که شامل اعمال جریان الکتریکی به مغز است، اغلب برای درمان افسردگی شدید که به درمان‌های دیگر پاسخ نداده است، استفاده می‌شود. تحریک عمیق مغز (DBS)، تحریک عصب واگ (VNS)، تحریک مغناطیسی ترانس کرانیال (TMS) و درمان کتامین، چند درمان جدیدتر هستند که برای درمان برخی از اختلالات سلامت روان استفاده می شوند. داروهای روانگردان مانند سیلوسایبین برای پتانسیل درمانی آینده مورد مطالعه قرار می گیرند.

برای تبدیل شدن به یک روانپزشک، فرد باید دانشکده پزشکی را بگذراند و در آزمون کتبی برای مجوز دولتی برای طبابت شرکت کند و سپس چهار سال رزیدنتی روانپزشکی را بگذراند. به عبارت دیگر، برای تبدیل شدن به یک روانپزشک عمومی بزرگسالان معمولاً 12 سال تحصیل بعد از دبیرستان و برای تبدیل شدن به یک روانپزشک کودک و نوجوان تا 14 سال طول می کشد. سال اول آموزش دستیاری معمولاً در بیمارستانی است که با بیماران مبتلا به طیف گسترده ای از بیماری های پزشکی کار می کند. سپس روانپزشک در حال آموزش حداقل سه سال دیگر را صرف یادگیری تشخیص و درمان سلامت روان می کند، از جمله اشکال مختلف روان درمانی و استفاده از داروهای روانپزشکی و درمان های دیگر. آموزش در محیط‌های مطب، بیمارستان و اورژانس و مکان‌های اجتماعی مانند مراقبت‌های اولیه انجام می‌شود.

اکثر روانپزشکان پس از اتمام دوره رزیدنتی، در یک معاینه کتبی و شفاهی داوطلبانه که توسط هیئت روانپزشکی و عصب شناسی آمریکا ارائه می شود، شرکت می کنند تا روانپزشک «گواهینامه هیئت مدیره» شوند. آنها باید هر 10 سال یکبار مجدداً تأیید شوند.

برخی از روانپزشکان نیز پس از چهار سال آموزش عمومی روانپزشکی، آموزش های تخصصی اضافی را نیز تکمیل می کنند. آنها ممکن است در بورسیه های زیر که توسط شورای اعتباربخشی آموزش پزشکی فارغ التحصیل (ACGME) تایید شده است، گواهینامه دریافت کنند:

• روانپزشکی اعتیاد یا پزشکی اعتیاد.
• روانپزشکی کودک و نوجوان.
• روانپزشکی مشاوره-ارتباط (بیماران با مسائل پیچیده پزشکی و روانپزشکی).
• روانپزشکی قانونی (بیماران درگیر در سیستم حقوقی یا اصلاحی).
• روانپزشکی سالمندان.
• آسایشگاه و طب تسکینی (بیماران مبتلا به بیماری جدی).
• داروی درد.
• داروی خواب.

روانپزشکان همچنین ممکن است آموزش های اضافی را در زمینه های دیگری که به عنوان بورسیه های غیر معتبر شناخته می شوند مانند:

• روانپزشکی اورژانس (کار با بیماران در شرایط بحرانی در اورژانس).
• روانپزشکی عمومی و جامعه (کار با عوامل اجتماعی تعیین کننده سلامت).
• روانپزشکی باروری (زنان باردار و پس از زایمان با نیازهای بهداشت روانی).

برخی از روانپزشکان برای مراقبت از بیماران پیچیده با مسائل پزشکی و روانپزشکی انتخاب می کنند که در 2 یا چند تخصص به طور همزمان آموزش ببینند. مثالها عبارتند از:

• داخلی / روانپزشکی.
• پزشکی خانواده / روانپزشکی.
• سه تخته اطفال / روانپزشکی بزرگسالان / روانپزشکی کودکان و نوجوانان.

برخی از روانپزشکان آموزش های اضافی را در زمینه روانکاوی یا تحقیقات روانپزشکی انتخاب می کنند.

روانپزشکان در محیط های مختلفی کار می کنند، از جمله مطب های خصوصی، کلینیک ها، بیمارستان های عمومی و روانپزشکی، مراکز بهداشتی دانشگاهی، سازمان های اجتماعی، دادگاه ها و زندان ها، خانه های سالمندان، صنعت، دولت، تنظیمات نظامی، برنامه های توانبخشی، اتاق های اورژانس، برنامه های آسایشگاه، و خیلی جاهای دیگه حدود نیمی از روانپزشکان در ایالات متحده مطب های خصوصی دارند و بسیاری از روانپزشکان در چندین مکان کار می کنند. حدود 45000 روانپزشک در ایالات متحده وجود دارد